Friday, May 11, 2007

Παιδιά Βοηθάτε!

Βοηθήστε μας να "στήσουμε" μια on line λίστα των δημοσιευμάτων για την ανεργία!
Όπου βλέπετε ρεπορτάζ, δημοσίευμα, έρευνα κλπ. στείλτε μας τα!
Ευχαριστούμε...

Εργασιακός Μεσαίωνας


Δουλεύουν πολύ παραπάνω από αυτό που προβλέπει η σύμβασή τους, αλλά δεν δικαιούνται ούτε υπερωρίες, ούτε επιδόματα. Εργαζόμενοι που δεν τους επιτρέπεται το διάλειμμα και – κυρίως- ο συνδικαλισμός. Υπάλληλοι που «ενοικιάζονται» από εταιρία σε εταιρία και η απόλυσή τους ονομάζεται «διακοπή ενοικίασης». Μερική απασχόληση που γίνεται διαρκής, ακόμη και... κυριακάτικη. Γυναίκες που απολύονται επειδή είναι σε προχωρημένη εγκυμοσύνη και μητέρες, που δεν τους χορηγείται η γονική άδεια.
Ο εργασιακός Μεσαίωνας είναι εδώ και έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και μορφή... «ευέλικτης» επιδημίας. Το δείχνουν οι μαρτυρίες των απολυμένων ανά την Ελλάδα. Η απελπισία των εργαζομένων για τις συνθήκες εργασίας τους. Η αντιμετώπιση των εργαζομένων ως είδη αναλώσιμα προς άμεση αντικατάσταση μόλις χρειαστεί...

Εργαζόμενοι που ενοικιάζονται
Αν μπει κανείς σε μια τράπεζα δεν θα τους αναγνωρίσει. Καλύπτουν ανάγκες της επιχείρησης, αναλαμβάνουν ολόκληρα projects όπως όλοι οι τραπεζοϋπάλληλοι και εξυπηρετούν το κοινό πολλές φορές και με περισσότερο ζήλο.
Οι «ενοικιαζόμενοι» εργαζόμενοι όμως δεν έχουν τα εργασιακά, ασφαλιστικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα, που για τους υπόλοιπους μόνιμους συναδέλφους τους θεωρούνται αυτονόητα: δε λαμβάνουν την ίδια αμοιβή με τους υπόλοιπους ενώ παρέχουν την ίδια εργασία, δεν ανήκουν στο σωματείο των εργαζομένων της κάθε τράπεζας, δεν ασφαλίζονται στο ίδιο ασφαλιστικό ταμείο με το μόνιμο προσωπικό και βρίσκονται διαρκώς υπό την απειλή μιας επικείμενης απόλυσης, αφού η απόλυση ενός «δανειζόμενου» εργαζόμενου ονομάζεται διακοπή της “ενοικίασης” και ο άμεσος εργοδότης (η τράπεζα) μπορεί να τον μεταφέρει στον έμμεσο εργοδότη (την εταιρία που τους επινοικιάζει).
Κάτω από τέτοιο καθεστώς φόβου, είναι απορίας άξιο πώς «ενοικιαζόμενοι» εργαζόμενοι της Εθνικής Τράπεζας κατάφεραν να δημιουργήσουν εργατικό σωματείο, τον Πανελλήνιο Σύλλογο Υπαλλήλων με Παραχώρηση Εργασίας σε Τρίτους, αφού, όπως μας εξηγούν τα μέλη του σωματείου, η κατάσταση είναι ίδια και για άλλους συναδέλφους τους από άλλες τράπεζες, με το ίδιο όμως καθεστώς.
Ο σύλλογος ιδρύθηκε το Νοέμβριο του 2004 και ήδη κατέθεσε αγωγή εναντίον της τράπεζας, με κύρια αιτήματα να αναγνωριστεί ότι πραγματικός εργοδότης είναι η Εθνική και ότι καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες. Η αγωγή εκδικάστηκε στο Πρωτοδικείο Αθηνών τον περασμένο Νοέμβριο, αλλά η απόφαση ακόμα εκκρεμεί.
«Μετά την εκδίκαση της αγωγής η τράπεζα προχώρησε σε αντεκδικήσεις», δηλώνει ο Πρόεδρος του Συλλόγου Δημήτρης Κατσούλης. «Πριν ακόμη βγει η απόφαση, η τράπεζα προχώρησε σε μαζικές απολύσεις 16 επινοικιαζόμενων υπαλλήλων, οι οποίοι εργάζονταν εκεί 8 έως 10 χρόνια. Συγκεκριμένα την ημέρα εκείνη, και ενώ οι συνάδελφοί μας εργάζονταν κανονικά στις υπηρεσίες τους, έλαβαν επιστολή με κούριερ που προσήλθε στον τόπο εργασίας τους, στην οποία τους ζητούσαν να παρουσιαστούν στην εταιρεία που μας «νοικιάζει» στο Κρυονέρι, τη Δευτέρα 5 Φεβρουαρίου 2007. Ταυτόχρονα, κι ενώ δεν είχε λήξει ακόμη το ωράριο εργασίας τους, απενεργοποιήθηκαν οι προσωπικοί τους κωδικοί πρόσβασης στα τραπεζικά συστήματα και με τον τρόπο αυτό, η τράπεζα έπαψε να δέχεται πλέον τις υπηρεσίες τους. Μεταξύ των απολυμένων ήμουν βέβαια εγώ και η αναπληρωτής γραμματέας του σωματείου μας. Ακολούθησαν οι απολύσεις και του υπόλοιπου διοικητικού συμβουλίου».
Λίγες μέρες μετά, η τράπεζα προχώρησε σε νέες απολύσεις. «Ο τρόπος που έγινε ήταν για άλλη μια φορά πρωτότυπος. Έβαλε την εταιρεία που επινοικιάζει τους υπαλλήλους να στείλει επιστολές στα σπίτια τους και να τους ενημερώσει με καθυστέρηση, ότι έπρεπε να έχουν ήδη παρουσιαστεί στα γραφεία της εταιρείας για να αναλάβουν νέα καθήκοντα, με ουσιαστικό σκοπό να τους εξωθήσει σε παραίτηση», εξηγεί ο Δ. Κατσούλης.
Ανάμεσα στις «διακοπές ενοικίασης», όπως εύσχημα αναφέρει η τράπεζα τις απολύσεις, ήταν και μια εργαζόμενη που είχε πάρει άδεια λοχείας. «Ούτε αυτό δεν σεβάστηκαν και έστειλαν στη συνάδελφο επιστολή στο σπίτι της», τονίζει η Αμαλία Νταντάμη, αντιπρόεδρος ΠΑ.Σ.Υ.Π.Ε.Τ. «Από το Μάρτιο του 2003 έως σήμερα οι εναπομείναντες υπάλληλοι εργαζόμαστε στις ίδιες θέσεις, στα ίδια αντικείμενα, χωρίς διακοπή των συμβάσεων μας, παράγοντας τραπεζικό έργο -και μάλιστα κάποια τμήματα είναι επανδρωμένα σχεδόν αποκλειστικά από επινοικιαζόμενους υπαλλήλους».
«Καλύπτουμε πάγιες και διαρκείς ανάγκες, έχουμε με κάρτα εισόδου, αριθμούς μητρώου, κωδικούς για την πρόσβαση μας στα μηχανογραφικά συστήματα της τράπεζας και ποτέ δεν έχουμε έρθει σε επαφή με τους άμεσους εργοδότες μας, αφού η πρόσληψη μας έγινε με επιλογή από στελέχη της Εθνικής και όχι των εταιρειών», λέει η ταμίας του συλλόγου Φωτεινή Ματσούκη.


Μερικώς απασχολούμενοι ακόμη και τις Κυριακές!
Εντατικοποίηση της δουλειάς, ρεπό που δεν δίνονται ποτέ και υπερωρίες που δεν πληρώνονται. Τα φαινόμενα αυτά φαίνεται ότι είναι άγραφος κανόνας σε ιδιωτικές επιχειρήσεις και κυρίως στον εμποροϋπαλληλικό κλάδο.
Η διεύρυνση του ωραρίου όχι μόνο δεν έφερε νέες προσλήψεις, αλλά είχε ως αποτέλεσμα την μεγαλύτερη πίεση προς τους ήδη υπάρχοντες εργαζομένους. Αντιθέτως, τα «ευέλικτα» ωράρια έφεραν και τις ακόμη πιο... «ευέλικτες» απολύσεις.
«Ειδικά στις συναδέλφους που δουλεύουν στο ταμείο, δεν τις αφήνουν ούτε στην τουαλέτα να πάνε ή να κάνουν ένα διάλειμμα λίγων λεπτών», δηλώνει στο «Έθνος της Κυριακής» ο Ματθαίος Μαυράκης, αναπληρωτής γραμματέας του σωματείου εμποροϋπαλλήλων Αθήνας και γενικός γραμματέας του σωματείου εργαζομένων στις επιχειρήσεις Carrefour-Dia-Μαρινόπουλος. «Πιστεύω ότι τα νομοσχέδια που απελευθέρωσαν το ωράριο λειτουργίας των καταστημάτων είναι καταστροφικά για τους εργαζομένους των οποίων τα δικαιώματα καταπατούνται συνεχώς».
Σύμφωνα με τον γενικό γραμματέα, υπάλληλοι που έχουν προσληφθεί με 4ωρη ή 6ωρη σύμβαση, δουλεύουν πολύ περισσότερο χωρίς πληρωμή, με το φόβο μήπως απολυθούν. «Και δεν μιλάμε μόνο για τα «δικά» μας καταστήματα. Η κατάσταση είναι παρόμοια σε όλα τα μεγάλα εμπορικά καταστήματα», τονίζει.
Η εικόνα που μας έδωσε το ρεπορτάζ από τους χώρους των πολυκαταστημάτων ή των μεγάλων μαγαζιών που λειτουργούν σε ολόκληρη την Ελλάδα είναι πολύ ανησυχητική. Σε κατάστημα του Πειραιά, εργαζόμενος απολύθηκε γιατί έτρωγε τοστ την ώρα του διαλείμματός του. Στο ίδιο κατάστημα, η επιχείρηση αφαίρεσε από το σύλλογο των εργαζομένων το χώρο συνάντησής τους, νομίζοντας προφανώς ότι θα εξαλείψουν και τον ίδιο το σύλλογο.
Σε γνωστή αλυσίδα σούπερ μάρκετ στο Ίλιον, έγκυος εργαζόμενη στο ταμείο απολύθηκε με το πρόσχημα της μη παραγωγικότητας. Συστάθηκε πρωτοβουλία κατοίκων προκειμένου να αποφευχθεί η απόλυση.
«Η ευθεία απόλυση λόγω εγκυμοσύνης είναι σπάνια, ομολογουμένως», εξηγεί ο Μ.Μαυράκης. «Συνήθως εξωθείται σε παραίτηση λόγω ωραρίων, αλλαγής αρμοδιοτήτων και βάρδιας».
Σημαντικό πρόβλημα που παρατηρείται στα σούπερ μάρκετ είναι ότι λόγω υπερεντατικοποίησης, οι εργαζόμενοι αναγκάζονται κυριολεκτικά να τρέχουν «από μπακάλικο σε ιχθυοπωλείο και από εκεί στο κρεοπωλείο», με αποτέλεσμα να υπάρχουν σοβαροί κίνδυνοι = για την υγιεινή των ίδιων, αλλά και των καταναλωτών. «Ιδιαίτερα μας απασχολεί επίσης και το γεγονός ότι πολλοί εργοδότες με το πρόσχημα των ανακαινίσεων απασχολούν εργαζομένους –και μάλιστα μερικώς απασχολούμενους- ακόμα και τις Κυριακές», λέει ο γραμματέας.

Πρόσληψη γονέων χωρίς γονική άδεια
Με 300 και 400 ευρώ το μήνα εργάζονται περισσότεροι από 5.000 μερικώς απασχολούμενοι σε Νομαρχίες και Δήμους στην Ελλάδα. Ακόμα κι αυτό όμως τούς είναι απαραίτητο για να ζήσουν. Ακόμα κι αυτά, δεν τούς δίνονται στην ώρα τους.
Η Μαρία Μητσάκου είναι επισκέπτρια υγείας στη Νομαρχία Αθηνών και έχει αναλάβει τον εμβολιασμό των παιδιών της περιοχής. «Εμβολιάζω δεκάδες παιδιά τη μέρα. Πηγαίνουμε στα σχολεία, είμαστε εκτεθειμένοι στις ασθένειες. Επειδή όμως είμαι μερικώς απασχολούμενη δεν δικαιούμαι ανθυγιεινό επίδομα», μας λέει. «Επίσης, παρόλο που έχω προσληφθεί λόγω τέκνων, δεν μου επιτρέπεται γονική άδεια».
Οι μερικώς απασχολούμενοι που έχουν προσληφθεί μέσω ΑΣΕΠ στις Νομαρχίες Αττικής, Θεσσαλίας και Κρήτης έχουν αρχίσει να φτιάχνουν σωματεία, τα οποία διεκδικούν τα δικαιώματά τους. Ήδη, ενώ η σύμβασή τους έχει λήξει από 31/12, το δικαστήριο δικαίωσε τα ασφαλιστικά μέτρα που κατέθεσαν, αφού δέχθηκε ότι καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες.
«Και αυτή είναι η αλήθεια», τονίζει η Πρόεδρος των μερικώς απασχολούμενων στη Νομαρχία Αθηνών Δήμητρα Κουκουτσέλλου. «Μας έχουν ανατεθεί πόστα όπως στους μόνιμους υπαλλήλους και μάλιστα πολλές φορές είμαστε μόνοι μας μπροστά σε τεράστιο όγκο δουλειάς», τονίζει. «Και για να καταφέρουμε να οργανωθούμε σε σωματείο, δυσκολευτήκαμε πάρα πολύ. Μου έχουν κάνει πολλές αναφορές επειδή συνδικαλίζομαι, τις οποίες ερμηνεύω ως προσπάθεια παρακώλυσης της συνδικαλιστικής μου δράσης».
«Δουλεύω στη διεύθυνση υγείας. Είμαι μαζί με μία ακόμη συνάδελφο μερικής απασχόλησης και εξυπηρετούμε τουλάχιστον 100 πολίτες κάθε μέρα. Παρόλ’ αυτά, ο μισθός μου δεν ξεπερνά τα 430 ευρώ», σημειώνει η Βιργινία.

Sunday, May 6, 2007

Ψάχνοντας πρόσωπα για το ντοκιμαντέρ...

Η ιδέα μας ήρθε αβίαστα. Όχι αδίκως. Η ανεργία, οι άνεργοι πτυχιούχοι, οι overqualified εργαζόμενοι χωρίς κανένα εργασιακό δικαίωμα είναι εκφράσεις που τις συζητάμε καθημερινά.
Είναι ο προβληματισμός μας.
Είναι η ανησυχία για εμάς και τους φίλους μας.
Γι' αυτό αποφασίσαμε να μιλήσουμε γι' αυτό μέσα από ένα ντοκιμαντέρ.
Βοηθήστε μας στην προσπάθειά μας να αντιληφθούμε αυτό που ζούμε, ζείτε κι εσείς, ζουμε όλοι...
Μαρία Λιβανού - Μαρία Ψαρά